‘Stilte kan sterker zijn dan duizend woorden’

In zijn bijdrage voor het Schaduwparlement van deze week neemt Huub Broers afscheid van Luc De Vos.

Deze week passen alleen zachte woorden. Iemand beroerde onze harten. Zoals het in vele families elke dag gebeurt, gebeurde het hier in de grote familie die we met z’n allen willen en zouden moeten zijn.

Ik wil even stil zijn en mijmeren. Want stilte, die kan sterker zijn dan duizend woorden, zo zong ook Stef Bos al. Ik wil ook kort zijn om tijd te maken en te denken aan de vele goede mensen. Voor mij is dit de te vroege stilte voor een Kersttijd waarin bijna 20 jaren geleden mijn schoonbroer van nauwelijks 32 jaar aan kanker overleed. Hij had een vrouw en twee zoontjes van 5 jaar en 13 maanden.

Ik wil stilte, stilte voor Luc De Vos die ons veel te vroeg en zonder dat hij het kon tegenhouden heeft moeten verlaten. Hij kreeg zelfs geen kans om iemand te verwittigen. Het was onverwachter dan wat een mens kan overkomen, stiller dan een schaduw. Geen Mia meer uit zijn mond.

Mia, zo heet ook mijn moeder. Het schept een band met de muziek van Luc. De dag dat mijn Mia er niet meer zal zijn, maakt mij nu al bang en onrustig. Ik weet nochtans dat die dag onvermijdelijk is. Nu ben ik nog gelukkig omdat ik vrijdag Sint-Niklaas kon spelen in haar rusthuis. Laat mij dat koesteren.

In de stilte van zijn werkkamer ging de zanger van onze liederen een andere wereld in.

Luc De Vos, een rocker die het zelfs aandurfde om zijn en mijn taal te gebruiken om ons wat van deze wereld door te geven. Doorleefde en toch eenvoudige teksten die ons vaak in onze eigen omgeving neerpootten en ons nu nog met onze verbeelding achterlaten. Hem vergeten zal niemand kunnen.

Hij had gewild dat zijn wereld nu eindelijk anders werd. Hij zou vooral willen dat wij met het geluk anderen blij maken en met onze wrevel van elke dag leerden leven zonder anderen pijn te doen.

Toen de beiaard in Gent één van zijn liederen speelde, werd het stil in de harten. Iedereen keek omhoog alsof hij daar boven de hoofden zong. Ze zongen zachtjes mee: zachtjes uit weemoed en vooral uit respect voor zijn vrouw en zoon en in gedachten verzonken bij die ene Luc. Omdat die zelf een eenvoudige jongen van de stadsbuiten was gebleven, omdat die het succes kon relativeren en net daardoor met iedereen bleef praten en omgaan.

Toen op voetbalvelden supporters zijn strofen meezongen was dit een welgemeend tot weerziens. Het was een ode van een volk aan één van hen. Van de Kempen, over Brussel tot in zijn Gent dachten ze aan de volksjongen die een voorbeeld werd, goedlachs in zijn ernst.

Die ode heb je verdiend door je werk en je fantasie, door je humor die ons meesleurde uit het gejengel van elke dag.

Het maakte voor ons niet uit of je een andere politieke en filosofische mening had. Het maakte ons des te meer uit dat je ons uitdroeg in je muziek en teksten.

Het zal des te meer mensen sterken dat ze een overtuiging mogen hebben.

En of wij nu kerkelijk aanhankelijk zijn of gewoon in de positieve mens Jezus geloven, het siert je familie en jezelf dat jullie – in tegenstelling tot de soms wat bizarre vedettenwereld – ook nog voor een gebedsdienst durven kiezen. Ik doe daar als Jezus-fan mijn hoed voor af omdat ik ook kritisch durf zijn over wat de Kerk, waarmee ik zoals jij geboren ben, er soms van maakt. Dit illustreert jullie openheid en durf tegenover een maatschappij die steeds verder verwijderd geraakt van wat onze ouders ons voorhielden. Want ook zij, beste Luc, hadden het beste voor in hun tijd. Dat tijden veranderen kan je niet tegenhouden. Dat we een beetje van de opvoeding die we van onze ouders kregen via jou terug leren kennen, doet ons geloven in de goedheid van de mens.

Het ga je goed, beste Luc. Je laat een fan en vele anderen achter. Gelukkig heb je jezelf vereeuwigd in je muziek.