Kurt Menten elektricien
‘Toen mijn eerste kat, Cimba, stierf, heb ik ze laten cremeren. Ze lag opgebaard, ik mocht haar knuffel meebrengen en het dekentje waar ze altijd op lag. Ik kreeg twee uur de tijd om afscheid te nemen. Nadien kreeg ik haar as mee in een urne, samen met een doodsprentje.
‘Wanneer ik zelf sterf, wil ik haar as en die van mijn andere katten bij mij in mijn graf. Ik heb geen kinderen, Cimba was mijn kleine meisje. Ze was altijd bij me, volgde me overal. Ik was er het hart van in toen ze doodging. Je mag nog zo breedgeschouderd en stoer zijn, als je huisdier overlijdt, voel je je een kleine garnaal. Ze zat altijd op me te wachten als ik thuiskwam. Plots was het stil.
‘Ik draag haar voor eeuwig bij me. Ik heb een foto waarop ze een sportief jasje draagt op mijn been laten tatoeëren. Na mijn scheiding heb ik weer drie katten aangeschaft. Drie mannetjes. Nestor en Balou zijn twee echte knuffelberen, Amadeus is een deugniet. Mijn drie jongens mogen alles, ze weten tot waar ze mogen komen. Wij begrijpen elkaar zonder woorden.’
