Met Emmanuel Macron in het Elysée zou Frankrijk een president krijgen die voluit voor Europa kiest.
‘Niet de Nederlandse of de Duitse, maar de Franse verkiezingen worden cruciaal’, voorspelde politiek filosoof Luuk van Middelaar vorig jaar in een kerstinterview met Knack. ‘Als Marine Le Pen die verkiezingen zou winnen, betekent dat voor de Europese Unie einde verhaal.’
Na de populistische aardverschuivingen in het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten zat de schrik er goed in. Maar te midden van het algehele gesomber over een nakende implosie van de Europese Unie probeerde de voormalige voorzitter van de Europese Raad Herman Van Rompuy de moed er toch maar in te houden. ‘Als Alain Juppé de nieuwe president van Frankrijk wordt, en Angela Merkel in Duitsland wordt herkozen, ontstaat er een sterke Frans-Duitse as, die Europa een nieuwe dynamiek kan geven’, droomde hij hardop.
Juppé is intussen uitgeteld voor de Franse presidentsverkiezingen, en een vierde ambtstermijn van Merkel als bondskanselier lijkt ook niet meer zo zeker. Maar Marine Le Pen wordt geen president van Frankrijk. Dat ze zal doorstoten naar de tweede ronde van de presidentsverkiezingen, lijdt weinig twijfel, maar in die tweede ronde geven de peilingen haar geen schijn van een kans. Daarin zou ze de duimen moeten leggen voor het nieuwe wonderkind van de Franse politiek, Emmanuel Macron: 62 procent voor Macron, tegenover 38 procent voor Le Pen.
Met Macron in het Elysée zou Frankrijk een president krijgen die voluit voor Europa kiest. Een president die het vluchtelingenbeleid van Merkel steunt, voorstander is van open grenzen en pleit voor een ‘Europese renaissance’. Daar hoort wat hem betreft ook een Europese ’transferunie’ bij, waarin sterke landen zich solidair tonen met zwakkere broertjes zoals Griekenland. Yanis Varoufakis is dan ook een van zijn grootste fans.
Macron noemt zichzelf ‘links noch rechts, maar zowel links als rechts’ – het betere trapezewerk. Hoewel hij zich, met de hem kenmerkende bescheidenheid, graag mag spiegelen aan giganten als generaal De Gaulle en François Mitterrand, doet hij met zijn sociaal-liberale programma en zijn pro-Europese houding nog het meeste denken aan die andere oud-president, Valéry Giscard d’Estaing. Die kon het destijds uitstekend vinden met de sociaaldemocratische Duitse bondskanselier Helmut Schmidt. Stel nu dat straks niet Merkel, maar de voormalige sociaaldemocratische voorzitter van het Europees Parlement Martin Schultz de Duitse verkiezingen wint. Stél. Dan ziet het er voor Europa misschien niet eens zo slecht uit. En krijgt Herman Van Rompuy toch nog gelijk.
Door PIET PIRYNS
Macron noemt zichzelf ‘links noch rechts, maar zowel links als rechts’ – het betere trapezewerk.
