Kinderboekendag: Marc De Bel over zijn favoriete kinderboek ‘Puk & Muk’

Voor Kinderboekendag haalt auteur Marc De Bel herinneringen op aan zijn favoriete kinderboek ‘Puk & Muk’ van Frans Fransen.

We schrijven het ongezegende jaar 1959.

Bij het verstoppertje spelen schiet ik in volle vaart met mijn rechtervoet door een verroest rooster van een afvoerputje. Een heftige pijnscheut knettert door mijn heup. De bloedende snee in mijn kuit wordt niet zoals in de cowboyfilms, die ik af en toe op de televisie bij de buurvrouw zie, ontsmet met whisky, maar vakkundig met “roodsel”.

Tien minuten later zijn we alweer aan het ravotten. De wonde geneest, maar de pijn in mijn heup blijft en wordt met de dag erger. De dorpsdokter laat mij steunzolen voor mijn platvoeten dragen. Maar die waren toen al net zo plat als de kasseistraat waarop wij elke dag voetbalden. Almaar meer mankend in mijn geval.

Mijn oudste zus, die verpleegster was in een ziekenhuis in Gent, vertrouwde het zaakje echter niet en liet wat foto’s nemen, met als gevolg dat ik enkele dagen later voor een jaar met mijn rechterbeen in het gips in bed belandde. Een jaar! In bed! Ik! Een Jommeke van vijf met peper in zijn kont, die nog geen vijf minuten stil kon zitten.

Gelukkig was mijn oudste broer geabonneerd op het weekblad Robbedoes. Ik “las” elke strip in elk nummer wel twintig keer van a tot z, ook al kon ik toen nog geen letter lezen. Maar hét Grote Moment waar ik elke dag reikhalzend naar uitkeek was het Heilige Kwartiertje waarop mijn jongste zus voorlas uit het mooiste boek aller tijden: PUK & MUK. Puk: de ideale, wat slijmerige schoonzoon, die altijd alles netjes opruimt, helpt bij de vaat en het maaien van het gras, en Muk: de olijke deugniet, bon vivant en mijn grote held en voorbeeld, die liever naar de wolken ligt te gapen of de kat pest met de föhn.

Ik kreeg maar niet genoeg van de fratsen van die twee “jongens van Klaas Vaak die niet groter werden” en trok, als Mak, vrolijk met hen mee de wijde wereld in, het Grote Avontuur tegemoet.

Elke illustratie uit het Boek (van de onvolprezen Carl Storch) staat nog altijd in mijn geheugen gegrift.

Maar er was een klein probleempje. Het Boek was van de bibliotheek en moest dus na drie weken weer worden ingeleverd. Uit angst voor cold turkey-afkickverschijnselen leende mijn zus het Boek dan maar telkens weer op naam van een van mijn andere broers of zussen. Zo bleef het Boek dus als een bijbel een jaar lang op mijn nachtkastje naast het bed liggen. Tot ik weer mocht stappen en mijn schade van buiten ravotten ruim inhaalde, waardoor het Boek wat werd verwaarloosd, vergeten zelfs en uiteindelijk weer naar de bib mocht.

Een van de Zeven Heilige Voorwerpen

Jaren later krijg ik op mijn verjaardag telefoon van mijn jongste zus en de vraag eens langs te komen, want “ze heeft een leuk verjaardagscadeautje, voor vijf frank gekocht op de ramsjverkoop van de bibliotheek.”

Sindsdien ligt het stuk verteld en gelezen Boek der Boeken hier als een van mijn Zeven Heilige Voorwerpen naast mij op mijn schrijftafel en lees ik er mijn kleinkoters af en toe een stukje uit voor.

Uiteraard niet voor ze netjes hun troep hebben opgeruimd, de vaat hebben gedaan en het gras hebben gemaaid.

Mak de Bel