Een mannetje dat niet kon slapen (Mariette Vanhaelewijn)

‘Een mannetje dat niet kon slapen’ werd in 2011 opnieuw uitgegeven in de reeks ‘Lannoo Retro’. Het lag in de jaren 80 in zowat elke kinderkamer op het nachttafeltje.

Kinder- en jeugdboeken hadden in mijn jonge jaren lang nog niet de ‘hipsterstatus’ bereikt die ze nu hebben. In mijn tijd geen ellenlange rijen op de Boekenbeurs voor Marc De Bel of Anthony Horowitz, en ook geen Harry Potter- of Hongerspelen-hype waar we de voorbije jaren mee om de oren geslagen werden.

Het boek dat de soundtrack van mijn kindertijd leverde, is ‘Een mannetje dat niet kon slapen’ van Mariette Vanhaelewijn (met de liefelijke tekeningen van Jaklien Moerman) over een jongentje, Wiebe genaamd, dat elke nacht schaapjes, sterren, bloemen en cijfers telt, maar nog altijd de slaap niet kan vatten. De dokter schrijft hem zelfs het medicijn ‘doeternixtoe’ voor. Het helpt allemaal niet…

Op een nacht begint Wiebe dan maar de regendruppels die buiten tegen de regenpijp tikken te tellen, maar dan belandt hij plots zelf in de regenpijp. Het is de start van 100 pagina’s avonturen die voor mij het beeld van een onschuldige regenpijp voor de rest van mijn leven heeft aangetast.

Wiebe komt van de afvoerbuis terecht in de zee, waarna een reuzengolf hem op de maan gooit en Wiebe aldus het mannetje op de maan wordt. Maar al snel gaat het verder naar Dwaallichtjesstad, naar het stationnetje Ergens, naar de spin Elsie en de vogel Ver Weg. Uiteindelijk eindigt het verhaal bij de Dromenschilder. Maar was het allemaal wel een droom?

‘Een mannetje dat niet kon slapen’ werd in 2011 opnieuw uitgegeven in de reeks ‘Lannoo Retro’. Net zoals veel kinderen in de jaren tachtig heb ik het boek stukgelezen – of eerder, moest mijn moeder het avond na avond voorlezen. ‘Het mannetje dat niet kon slapen’ mag dan wel geen groots fantasieboek zijn à la Harry Potter, het heeft mijn verbeelding alvast voldoende geprikkeld. Al kan ik sindsdien nooit meer op neutrale wijze een regenpijp aanschouwen.

In mijn latere leven heb ik slaapproblemen ontwikkeld. Of dat iets met het boek ‘Een mannetje dat niet kon slapen’ te maken heeft, weet ik niet, maar op de maan ben ik alvast nog niet geraakt.